Ο Μπαμπάς του Σαββατοκύριακου: ένας Σούπερμαν με παντούφλες

Ξεκάθαρος Kώστας Βαϊμάκης: «Αν δεν έχεις πλέον αντοχές είναι δικό σου πρόβλημα και όχι του παιδιού σου» 

Δεν έχει σημασία αν δουλεύεις σκληρά όλη την εβδομάδα. Αν κουράζεσαι. Αν δεν κοιμάσαι πολύ τις καθημερινές. Αν περιμένεις το Σαββατοκύριακο για να πάρει το σώμα σου το σχήμα του κρεβατιού και του καναπέ. Αν ονειρεύεσαι ένα διήμερο όπου δεν θα κουνηθείς από το σπίτι, θα βλέπεις μπάλες, ταινίες, θα πίνεις καφέδες και θα τρως σαν κτήνος. Όταν έχεις παιδί, δεν έχεις Σαββατοκύριακο. Δεν υπάρχει ξεκούραση. Δεν παίρνεις ρεπό ούτε άδεια από τη σημαία. Διότι κάνεις το δυσκολότερο και παράλληλα ωραιότερο «επάγγελμα» του κόσμου: είσαι μπαμπάς.
Έχω ένα υπέροχο παιδάκι 11 ετών. Και σαν χωρισμένος μπαμπάς, πέρα από τις καθημερινές.. που τον βλέπω, τον παίρνω από το σχολείο, τον πάω αγγλικά ή υπολογιστές, τον έχω μαζί μου δυο Σαββατοκύριακα το μήνα. Αλλά και πριν χωρίσουμε με τη μαμά του, το Σαββατοκύριακο ήταν πάντα οι μέρες της εβδομάδας όπου ο μπαμπάς αναλάμβανε δράση «γιατί πρέπει να κάνω δουλειές, να ψωνίσω, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, κάνε κι εσύ κάτι». Ξέρετε, τα κλασσικά, ο άντρας δεν κάνει τίποτα και η γυναίκα τα κάνει όλα και είχε το παιδί 9 μήνες στην κοιλιά της και δεν ξέρουμε εμείς τι έχει τραβήξει και...

Θυμάμαι σαν χθες ένα τέτοιο Σάββατο πρωί πριν πολλά χρόνια, που είχα ξυπνήσει αλλά δεν είχα ξυπνήσει στην πραγματικότητα, 10 παρά το πρωί, να σπρώχνω το καρότσι με τον μικρό μέσα και να μην βλέπω το τραμ στον Φλοίσβο. Κυριολεκτικά. Κοτζάμ τραμ. Ο οδηγός έκοψε ταχύτητα, χτύπησε το κουδούνι, περισσότερο θέλω να πιστεύω από συμπαράσταση και λιγότερο για να μου την πει, σήκωσα το χέρι και του ζήτησα συγνώμη. Ήταν Σάββατο πρωί. 10 παρά. Κι αντί να κοιμάμαι, έσπρωχνα ένα καρότσι στο δρόμο. Και δεν έχω πάρει παράσημο ακόμα, ούτε εγώ, ούτε εσύ που με διαβάζεις.  -διαβάστε τη συνέχεια στο ratpack ΕΔΩ