Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κανονικά θα έπρεπε τώρα να κάτσω να γράψω για την έλλειψη πολιτικής και πολιτικών. Για το πώς με την είδηση του Brexit οι μόνοι που είχαν το σθένος να παίξουν μπαλίτσα ήταν οι σορτάκηδες στα απανταχού της οικουμένης χρηματιστήρια. Κι έχωσαν πραγματικά λεφτά που βγήκαν απ’ το παντελόνι, ενώ οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των λαών το ρίξανε στη μίρλα, στο κο-κο-κο και στις ιερεμιάδες. Δείτε τον δόλιο τον Σουλτς, τον κακομοίρη τον Βέμπερ, δείτε ακόμη και τον κύριο αντιπρόεδρο της ΝΔ που έσπευσε να μιλήσει για «δημαγωγούς». Και το παραπέτασμα του ναού έγινε χίλια κομμάτια…
Ναι, κανονικά αυτό θα έπρεπε να κάνω. Και να ξεκινάω το σημερινό μου πόνημα με την αθάνατη ρήση του Dick Tuck. Ενός περιβόητου νταλαβεριτζή στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα,.. που έχωσε τη βρώμικη μουρίτσα του σε όλες τις προεδρικές αναμετρήσεις. Προς όφελος των Δημοκρατικών υποψηφίων, αν και δεν διακρινόταν για την προοδευτικότητά του. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή ο Tuck αποφάσισε κι αυτός να ριχτεί στον πολιτικό στίβο και να κατέβει ως υποψήφιος στην τοπική γερουσία της Καλιφόρνιας. Ρούφηξε αυγό, τα πήρε κρανίο, έβγαλε νεύρα και είπε το αθάνατο:
«Οι πολίτες μίλησαν. Οι παλιομπάσταρδοι!»
Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος πλείστοι όσοι εκ των Ελλήνων σχολιαστών, με αποκορύφωμα κάποια ραδιοφωνικά καϊνάρια που θυμίζουν ακέφαλα κοτόπουλα. Κι αν τους πίστευε κανείς, θα νόμιζε ότι βρισκόμαστε στην μεσαιωνική Ιερουσαλήμ και όπου να ‘ναι μπουκάρει ο Σαλαδήνος. Συμβαίνουν αυτά όταν δεν στέλνουν σαφείς οδηγίες οι πρεσβείες…
Λέω όμως να το αφήσω και να πάω σε έναν σπουδαίο χιουμορίστα και μέγα βρετανόφιλο, τον Τζωρτζ Μάϊκς. Ή Μικές αν προτιμάτε την ουγγρική απόδοση του ονόματός του, μιας και από εκεί κράταγε. Ο Μάϊκς λοιπόν έχει γράψει πλείστα όσα διασκεδαστικά βιβλία για την Βρετανία και τις ιδιαιτερότητές της, σας συνιστώ να τα βρείτε και να τα διαβάσετε. Δεν θα σκιστείτε στο γέλιο, μιλάμε για χιούμορ όχι για χαβαλέ, αλλά το χαμόγελο δεν θα εγκαταλείψει τα χείλη σας.
Να μην τα πολυλογώ, σε ένα εξ αυτών, το “How to be an alien”, περιλαμβάνεται το κεφάλαιο «Αν πολιτογραφηθείτε Βρετανός».
Παραθέτω απόσπασμά του, το οποίο είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα βοηθήσει στην βαθύτερη κατανόηση της ψήφου υπέρ Brexit: «Αν πολιτογραφηθείτε, θυμηθείτε τους εξής κανόνες:
1) Πρέπει να τρώτε πόριτζ για πρωινό και να λέτε κιόλας ότι σας αρέσει.
2) Μιλήστε Αγγλικά και μόνο Αγγλικά με τους πρώην συμπατριώτες σας. Αρνηθείτε ότι ξέρετε οποιαδήποτε ξένη γλώσσα –συμπεριλαμβανομένης της μητρικής σας. Η γνώση ξένων γλωσσών είναι πολύ αντιαγγλική. Επιτρέπονται ολίγα Γαλλικά, αλλά μόνο με άθλια προφορά.
3) Ξεπατώστε τη βιβλιοθήκη σας. Ξεφορτωθείτε όλους τους ξένους συγγραφείς, είτε μεταφρασμένους στα Αγγλικά είτε στο πρωτότυπο. Τα έργα του Ντοστογιέφσκι πρέπει να αντικατασταθούν από έναν τόμο για τα Πουλιά της Αγγλίας. Τα βιβλία του Προυστ από το βιβλίο “Interior Decoration in the Regency Period”. Οι “Σκέψεις” του Πασκάλ, από τη “Ζωή και Σκέψεις ενός Σκωτσέζικου Σολωμού”.
4) Όταν μιλάτε για τους νέους σας συμπατριώτες, να χρησιμοποιείτε πάντοτε το πρώτο πληθυντικό.
Όσον αφορά ωστόσο στον τελευταίο κανόνα, απαιτείται και κάποια περίσκεψη. Έχω υπόψη μου έναν πολιτογραφημένο Εγγλέζο, που, μιλώντας σε έναν νεαρό, χρησιμοποιούσε διαρκώς τη φράση “Εμείς οι Εγγλέζοι”. Ο νεαρός τον κοίταξε, αφαίρεσε την πίπα απ’ το στόμα του, παρατήρησε ησύχως “Συγγνώμη κύριε, εγώ είμαι Ουαλός”, του γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Ο ίδιος πολιτογραφημένος Εγγλέζος άκουγε κάποτε μια συζήτηση. Πάνω στην κουβέντα λοιπόν, κάποιος ανέφερε τον ισχυρισμό του Τόκιο ότι οι ιαπωνικές δυνάμεις κατέρριψαν 22 αεροπλάνα.
“Τί, δικά μας;”, ρώτησε αγανακτισμένος.
Και η Αγγλίδα οικοδέσποινα, του απάντησε παγερά:
“Όχι, ΔΙΚΑ μας!”»
- από το newpost
