του Χρήστου Ξανθάκη / protagon.grΤο νοστιμότερο κοπλιμάν της ζωής μου το εισέπραξα πριν από 25 έτη. Ήμουν τότε μέλος στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών εκπροσωπώντας τον Δημοκρατικό Αγώνα, την φίλα προσκείμενη στο ΚΚΕ Εσωτερικού φοιτητική παράταξη. Με πλησίασε λοιπόν μια μέρα ένας γηραιός Συγκλητικός, ένας δεξιός, δεξιότατος κύριος καθηγητής με όνομα και ιστορία και μου είπε: "Εσύ νέε μου, είσαι πολύ έξυπνος και πολύ σοβαρός. Τί δουλειά έχεις με τους αριστερούς;" Νομίζω πως αν ζει ακόμη ο γηραιός Συγκλητικός, θα διατηρεί τα καλυτέρας των εντυπώσεων από την Δημοκρατική Αριστερά!
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΔΗΜΑΡ είναι δεξιά, δεξιότατη, ούτε ότι δεξιοί, δεξιότατοι θα την ψηφίσουν. Μην αρχίζουμε τους παιδικούς συλλογισμούς και προσβάλλουμε τους αναγνώστες μας. Αναμφιβόλως ωστόσο, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη αποτελεί την πιο μοντέρνα εκδοχή της καθησυχαστικής αριστεράς που κάποτε εκπροσώπησε εν Ελλάδι το ΚΚΕ Εσωτερικού. Κι επειδή ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος προτιμά τα μικρά από τα μεγάλα..
βήματα, τους χαμηλούς τόνους από τα κηρύγματα, τη σύνθεση από την αντίθεση, εξηγούνται τα υψηλά ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Ως και δεύτερο κόμμα προκύπτει σε κάποιες περιπτώσεις ακραίες, αν ερμηνεύσει κανείς κατά το δοκούν τους αριθμούς των γκάλοπ.
Εξύπνως ποιούντες οι υπεύθυνοι της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν δείχνουν να ενθουσιάζονται από τα νούμερα. Έχει περάσει αρκετές ώρες στη Βουλή και στα δικαστήρια ο Φώτης Κουβέλης, για να την πατήσει όπως ο Αλέκος Αλαβάνος. Αν θυμάστε καλά, όταν ο Συνασπισμός άγγιξε το 17 % στις δημοσκοπήσεις και ο Γιώργος Παπανδρέου σχεδόν τον παρακαλούσε για ένα σύμφωνο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, είχε αναφωνήσει ως άλλος Αλέφαντος ο Αλαβάνος: "Καλώς τα παιδιά!" Από εκεί και πέρα, η πορεία του ήταν αποκλειστικά και μόνο καθοδική.
Στην Δημοκρατική Αριστερά δεν έχουν τέτοιου είδους βαρίδια. Εντάξει, τις είπε τις εξυπνάδες του ο Γρηγόρης Ψαριανός για τον Βορίδη, αλλά ερμηνεύθηκαν ως απλές χαριτωμενιές δημοφιλούς d.j. και όχι ως επίσημη γραμμή του κόμματος. Οσο για τους διάφορους κοινωνικοπολιτικούς ομίλους που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια φιλοδοξώντας να της κλέψουν την πελατεία, μόνο στο μίνι σύμπαν των πανεπιστημιακών έχουν τελικά απήχηση. Χώρια που έχουν μπουρδουκλωθεί οι πάντες με το πήγαινε έλα των μελών τους, αναρωτώμενοι που ακριβώς βρίσκονται σήμερα και που αύριο, ποιός είναι ο σώφρων και ποιός ο εκκεντρικός Δοξιάδης και πώς εμπλέκεται η Διαμαντοπούλου με όλη αυτή την ιστορία.
Άλλα στοιχεία στα υπέρ της Δημοκρατικής Αριστεράς;
Πρώτον ότι δεν μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Μπορεί ο πρωθυπουργός να κέρδισε τη μάχη (κάποια μάχη τέλος πάντων...) του δανεισμού, η υπόλοιπη κυβέρνηση ωστόσο διακρίθηκε για τη δημιουργική ακινησία της. Όταν δεν πλακωνόταν ο ένας με τον άλλον!
Δεύτερον, ο αρχηγός του κόμματος είναι δικηγόρος άρα ξέρει να διαχειριστεί το λόγο του. Εντάξει, την Λιάνα Κανέλλη δεν την πιάνει, αλλά και ποιός την πιάνει δηλαδή; Στα συν και ηλικία του αρχηγού. Όταν όλοι οι πατριάρχες των media έχουν περάσει προ πολλού τα δεύτερα "ήντα", λογικό είναι να τον βλέπουν και να αισθάνονται πιο άνετα.
Τρίτον, το κόμμα δεν έχει μηχανισμό. Ξέρεις τί θα πει να είσαι Τσίπρας, να περιμένεις τις εκλογές και να είσαι σίγουρος ότι θα σου χτυπήσει την πόρτα ο Ρούντι Ρινάλντι για να ζητήσει εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας; Στο τσακ το γλύτωσε το εγκεφαλικό, με τη διάσπαση της ΚΟΕ.
Τέταρτον, η πολιτική του κόμματος δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστή στις μάζες. "Αν κοιτάξεις τί λένε, θα δεις ότι δεν διαφέρουν πολύ απ' τον Τζουμάκα", μου είπε με χαιρεκακία εξέχων πολιτικός της νέας γενιάς. Δεν είμαι απολύτως σίγουρος (με έχετε τώρα να διαβάζω τα μανιφέστα του κυρίου Στέφανου;), νομίζω όμως ότι έχουν βρει τον καλύτερο τρόπο να είναι εναντίον του Μνημονίου χωρίς να το υποπτεύεται πολύς κόσμος.
Πέμπτον ο Μαλέλης. Ο,τι και να λέμε για τον χαρακτήρα του ανδρός, η Δημοκρατική Αριστερά ψώνισε τον Μουρίνιο του ελληνικού επικοινωνιακού στερεώματος. Αρκεί να μην τον παρασύρει ο εγωισμός του σε κινήσεις υπερφίαλες.
Ολα αυτά βέβαια ισχύουν τώρα που κάθομαι στον κομπιούτερ και γράφω. Μην ξεχνάμε ότι κι ο Αβραμόπουλος είχε χτυπήσει "εικοσάρες" στις δημοσκοπήσεις, πριν τον καταπιεί το μαύρο σκότος. Για να μην επανέλθω στο ΚΚΕ Εσωτερικού που έκανε αμάν-αμάν για να επιβιώσει, παρότι το αγαπούσαν άπαντες. Μερικές πάντως εκδηλώσεις λατρείας, είναι αυτό που λένε οι Εγγλέζοι "το φιλί του θανάτου". Ακόμη θυμάμαι εκείνη την εξομολόγηση της Ζωής Λάσκαρη που έλεγε πόσο εκτιμά τον Λεωνίδα Κύρκο και πως θα τον ψηφίσει με τα δύο χέρια. Και αντίο Βουλή για την ανανεωτική αριστερά! Να υποθέσω ότι φέτος ο Μαλέλης θα κυκλοφορεί με το φίμωτρο ανά χείρας;
*Ο Χρήστος Ξανθάκης είναι δημοσιογράφος.
